กลับไปเชียงใหม่ทีไร…ทำไมต้องกินเค้ก
ก็…
ก็…
ก็..
ก็เพื่อนมันชวน (จริงๆ)
มันชวนไปร้านแถวออฟฟิศมัน นัยว่าจะเลี้ยงส่ง หรืออะไรประมาณนั้น
กินกันพอหอมปากหอมคอ ตามกำลังและศรัทธา
ร้านที่ว่า คือ ร้าน Charcoa ร้านเล็กๆ ที่เต็มไปด้วยฝรั่ง ซึ่งเป็นอาหารตาชั้นเลิศมาก
น่าจะเพราะว่าซอยเล็กๆนี้เป็นย่านเกสท์เฮ้าท์ ที่ทะลุไปออกโน่นนี้ได้หลายแห่ง
เหมาะกับกับการเดินเที่ยว โดยเฉพาะชาวต่างชาติ ผู้นิยมการเสาะส่อง ซอกแซกทั้งหลาย
และพลอยทำให้อาหารบนโต๊ะ อร่อย น่ากินยิ่งขึ้น เหอ เหอ
กินไป มองฝรั่ง(ผู้ชาย) ไปพลาง แหม…ช่างสุขใจ
เราสามคน สั่งมากินสามสี่อย่าง เริ่มตั้งแต่จากตอนเดินเข้าร้าน เหลือบไปเห็น
สคอนลูกเกด หน้าตาดี ชิ้นละ 7 บาท เออ..ราคาน่าสนใจ เอามาสองอัน
สั่งไปแล้วหนึ่ง ยังไม่ได้โต๊ะนั่งเลย
หลังจากได้ที่นั่ง ชาวคณะทั้งสามคนมุ่งมั่นหาของกิน
เราได้ชามะนาว กับเค้กครีมชีสมะม่วง หน้าตาดี เห็นที่ร้านบอกสตรอเบอร์รี่หมดฤดูแล้ว
ได้ๆ มะม่วงก็อร่อยอยู่ แม้ว่ามันจะออกหวาน ไม่มีรสเปรี้ยวนิดๆ แบบสตรอเบอร์รี่ก็ตาม
แต่เนื้อครีมชีส ได้ใจอยู่ไม่น้อย เนื้อละเอียด ละมุนละมัยลิ้นดีเหลือเกิน
ส่วนเพื่อนสาวอีกสองตัว หลังจากเลือกกันไปมา ก็ได้ ของกินมาอีกสองอย่าง
เป็นสปาเกตตี้ซอสแฮมเห็ด หน้าตา..อืม..ก็พอได้ แต่รสชาติตอบไม่ได้
เพราะกินไม่ทันพวกมัน…ให้ตายเถอะ ไม่น่าพลาดเลย ฝีมือตกจริงๆ
สงสัยมัวแต่ถ่ายรูปอยู่นั่นแหละ
อีกอันเป็นสลัดผลไม้ น้ำใสแจ๋วประหนึ่งน้ำเปล่า กินได้เพลินๆ ที่เพื่อนมันสั่งมา(ทำไมเนี่ย)
มีผลไม้ตามฤดูกาลประมาณหกเจ็ดอย่าง หั่นชินเล็กๆ พอคำ กองๆใส่จานมา
เออ…เมนูนี้น่าจะเป็นเมนูที่ทำกำไรให้กับรายได้ดีทีเดียว
กินเสร็จก็เป็นเวลา เม้าท์ เม้าท์ และถ่ายรูปกันไปมา
ด้วยความที่เพื่อนมันเพิ่งไปถอยโทรศัพท์มา เลยเอามาลองถ่ายกัน
ซึ่งรูปที่ได้ ก็เป็นการถ่ายจากโทรศัพท์ของพวกมันนั่นแหละ
เราเอามาลองเล่นดู อืมๆ ก็ใช้ได้เหมือนกันนะ ใช้สะดวกดี
มิน่า คนถึงหันมามาใช้มือถือถ่ายรูปกันหมด แต่ไม่ว่าจะรุ่นไหน
แต่ก็เอามาใช้กับคนที่ทำมือถือหายปีละสามสี่เครื่องอย่างเราไม่ได้หรอก
ใช้ไอ่ที่รับสายและโทรออกได้อย่างนี้แหละ ดีแล้ว ถูกด้วย เวลาหายจะได้ไม่ช้ำใจ
มื้อนี้ อาหารกลายเป็นเรื่องรอง ถ่ายรูปกันเอง สนุกกว่าซะงั้น
อายุจะสามสิบกันอยู่ไม่กี่วันนี้แล้ว ยังบ้ากล้องกัน ไม่รู้จักจบสิ้น
เฮ้อ..ให้มันได้อย่างนี้ เพื่อนฉ๊านนนน
ปล.ขอบคุณพวกแกมากสองคน ที่ทำให้รู้สึกอิ่มอกอิ่มใจ..
โหย…ไม่น่าเผลอคลิกเข้ามาอ่านตอนดึกๆ เลย
เห็นแล้วหิวอย่างแรง
ท้องร้องโครกคราก ส่งสัญญาณว่าอยากกินสปาเกตตี้..ง่ำ ง่ำ ง่ำ
เราบังเอิญเจอ blog ของเธอนะ (มาจากการค้นคำว่า “ริชเชส โยเกิร์ต” งงไหมล่ะ) พออ่านคำว่า Eat-aholic ปุ๊บ โดนเลย รีบอ่านอย่างสนใจ
อ่าน blog ของเธอเริ่มจากล่าสุดไล่ไปเรื่อยๆ อย่างเพลิดเพลิน นานประมาณ 4 ช.ม. ได้ละ สว่างคาตา (หกโมงครึ่ง) เก็บไว้อ่านต่อวันหลัง
อยากชมว่าเธอเขียนถ่ายทอดได้ดี
ขอเลือกคอมเมนท์ไว้ต้องนี้เพราะอยากชมว่าเพื่อนเธอน่ารัก
ขอบคุณมากสำหรับเวลากว่า 4 ชั่วโมงที่เสียสละมาอ่านความเรียนอันไร้สาระเกี่ยวกับการกินของเรานะ (แอบยิ้มแก้มแทบแตก)
เออ…สำหรับเพื่อนของเรา คนที่ว่าน่ารัก
กรุณาไปชมกับสามีของเค้าก็แล้วกันนะ เหอๆๆๆ
สามีของเพื่อนเธอก็น่ารักเหรอ… เดี๋ยวลงรูปไก่ย่างห้าดาวประชดซะเลย 😀
ก็เค้าแต่งงานแล้วอ่ะ ก็เลยให้ไปชมกับเค้า
ว่าแต่..มุขไหนเนี่ย ไอ่ไก่ย่างห้าดาวเนี่ย
งงสุดๆ