เริ่มมื้อแรกที่ Soba-ya

หนีร้อนไปพึ่งลมหนาวของเมืองนิวยอร์ก เพราะหวังว่าถ้าได้เปลี่ยนบรรยากาศรอบตัวซักสาม-สี่วันจะช่วยเรียกรอยยิ้มให้ชีวิตได้บ้าง
ไม่ใช่ที่เป็นอยู่มันจะโหดร้ายอะไร แต่ความจริงที่กำลังต้องเผชิญหน้าอยู่ต่างหากที่เป็นตัวดูดรอยยิ้มออกจากชีวิตเราไป
แม้ว่าความจริงจะเป็นสิ่งที่เราต้องยอมรับและเผชิญหน้าสู้กับมัน..และตลอดไป ไม่ว่าเราจะอยู่ที่ไหนก็ตาม
แต่บางครั้ง คนอย่างเราก็ไม่เข้มแข็งพอที่จะต้องอยู่กับความจริงตลอดทุกลมหายใจเข้าออก โดยเฉพาะในยามที่ความอ่อนแอมาเยือน

ดังนั้นหลังจากเท้าแตะสนามบิน JFK เอาของไปโยนใส่ห้องเพื่อนเสร็จแล้ว เราก็พุ่งออกไปหาของกินที่หมายตาไว้ทันทีอย่างไม่รอช้า
เพราะทริปนี้ มันคือ “ทัวร์กิน (..จริงๆเรียก “แดก” ขอสุภาพหน่อย) ท้าลมหนาว” 55555 (ได้ข่าวว่ากำลังลดน้ำหนักอยู่นิ..จะรอดมั้ยเนี่ย)

และเนื่องจากอากาศวันที่ไปถึงมันแตะอยู่ที่ -2 องศา มื้อแรกของวันจึงต้องเป็นของร้อนๆ ที่จะช่วยละลายความหนาวและเศร้าที่เกาะชิวิตอยู่หลุดไป
ซึ่งมันก็คือ “Soba” นั่นเอง บรรยากาศเช่นนี้อะไรจะดีไปกว่าการได้ซดน้ำซุปหอมๆ ร้อนๆ แล้วตามด้วยเส้นโซบะเหนียวนุ่ม..แหมๆๆ มันช่างชื่นใจ
เราเลือกไปกินที่ร้าน “Soba-ya “ เพราะมีเสียงกระซิบมาว่าร้านนี้เค้าทำเส้นสดเอง และน้ำซุปก็หอมแจ่มดี ไม่ได้ๆ ต้องไปลอง

หลังจากสองชีวิตอันประกอบด้วย เราและเพื่อนหนุ่มชาวนิวยอร์คเกอร์ของเรา เดินดมงมหาทางไปร้านกันอยู่พักหนึ่ง
เราก็ได้เข้ามานั่งตัวอุ่นอยู่ในร้านSoba-ya แต่ตกแต่งแบบญี่ปุ๊น ญี่ปุ่น ท่ามกลางชาวบ้านหัวทองที่นั่งดูดบะหมี่กันอยู่เต็มร้าน แปลกตาดี

ใช้เวลาตัดสินไม่นาน เราสองคนก็เลือก เซ็ทอุด้งมื้อกลางวัน กับ โซบะเทมปุระกุ้ง มาแบ่งกันกิน
คงเป็นเพราะเรามีเรื่องเล่าสู่กันฟังมากมาย เวลาที่นั่งรออาหารจึงดูเหมือนแสนสั้น เพราะไม่ทันรู้ตัวโซบะของเราก็ลอยมาวางตรงหน้าแล้ว
แรกเห็นก็หลงรักในหน้าตาซะแล้ว เพราะถ้าเปรียบเป็นผู้ชาย โซบะตรงหน้าก็หล่อเหล่าเอาการ ชวนชิมน่าลิ้มลองยิ่ง…(อ่ะ..นังนี่น่ากลัวจริงๆ)
กุ้งเทมปุระก็ทอดสวย ตัวใหญ่ดี แล้วเราก็สั่งมาแบบแยกน้ำมาด้วย เวลากินเทมปุระจะได้กรอบๆ แป้งไม่ย้วยเพราะแช่น้ำซุปซะจนนิ่มไปก่อน

ส่วนของเพื่อนเราเป็น เซ็ทอุด้งมื้อกลางวัน มาพร้อมเบนโตะมีของกินหลายหลาย ทั้งสลัดผัด ผัดทอด แซลมอนย่าง และเทมปุระ ฯลฯ
ดูครบเครื่องดี สมกับเป็นเช็ทอาหารกลางวันที่เน้นให้ดูเยอะๆ ทำง่าย กินเร็ว ราคาไม่แพง(สำหรับชาวหัวทอง) จะว่าไปมันก็ดูคุ้มค่าดี
เฉพาะเส้นอุด้ง กับ โซบะในชามของเราสองคน ก็ปาเข้าเป็นกะละมังแล้ว จนไม่แน่ใจว่าจะใส่เข้าไปในท้องหมดหรือเปล่า

กะละมังโซบะของเรา

กะละมังอุด้งของเพื่อน

กินเข้าไปคำแรก..ก็ยิ้มออกทันที เส้นโซบะเค้าโดดเด้งจริงๆ ฝรั่งเค้าว่า outstanding ชั้นไม่รู้จะแปลว่าไรดี แต่ขอใช้คำว่า โดดเด้ง
แต่น้ำสรุปเนี่ย จะว่าไปก็อร่อยดี ไม่ได้ถึงกับหลงรักมากนัก เอาเป็นว่าสรุปว่า ทุกอย่างรวมตัวกันแล้ว เต็มสิบ ให้ แปดครึ่ง อ่ะ
ส่วนไอ่ที่กะไว้ว่าจะกินไม่หมดเนี่ย สุดท้ายก็ใส่เข้าไปหมดอยู่นะ อาจจะเป็นเพราะไม่ได้กินตั้งแต่เช้า jetblue ก็มีแต่กาแฟกับถั่ว
แถมกว่าจะได้กินปาเข้าไปเกือบบ่ายแล้ว อากาศก็หนาวเย็นเป็นใจ ให้ซดน้ำซุปร้อนได้อย่างคล่องคอดีนักเชียวแหละ

เกือบสองชั่วโมงมื้อแรกของเราจบลงอย่างมีความสุข กินไอ่กินน่ะ ไม่นานมากหรอก แต่หนักไปทางคุย ระบายใส่กันไปมา จนสาแก่ใจ
มื้อนี้นอกจากจะอร่อยและอุ่นท้องแล้ว ยังรู้สึกอุ่นใจที่มีเพื่อนดีๆและน่ารักอยู่ใกล้ๆ ทำเอาลืมเรื่องร้อนๆหนาวๆที่หนีมาไปได้ชั่วคราวเลยทีเดียว

นี่เพิ่งมื้อแรก..ยังเรียกรอยยิ้มได้ขนาดนี้..จากนี้ไปอีกสามวัน
ชั้นจะกอบโกยความสุขกลับไปให้มากที่สุดเลย..คอยดูนะ

Advertisements