ว่าจะไปกินข้าวเย็นที่ Kyotofu

พาดหัวไว้อย่างนี้เพราะว่า หลังจากที่ไปกินโซบะกันแล้ว มื้อเย็นเราก็วางแผนไว้ว่าจะไปหาของกินกันที่ร้าน kyotofu เป็นร้านที่เราหมายมั่นว่าจะมาชิมเค้กของร้านนี้ให้ได้ เพราะได้ข่าวว่า Newyork magazine ยกให้เป็นร้าน cupcake อันดับหนึ่งของปี 2007 ร้านเค้กสัญชาติญี่ปุ่นกลางมหานครนิวยอร์ก….อืม.ม..คำจำกัดความของร้านที่น่าท้าทายเป็นที่สุด (จริงๆก็ไปจำกัดความให้ร้านเค้าเองนั่นแหละ หาเหตุผลให้ตัวเองไปกินให้ได้มากกว่า)

จริงๆ ก่อนหน้านี้ได้ยินชื่อร้านcupcake ดีๆของนิวยอร์กมาหลายร้านมาก โดยเฉพาะร้าน magnolia ที่สี่สาวแห่งsex and the city ชอบไปสุ่มหัวเม้าท์ผู้ชายและกินเค้กกันอยู่บ่อยๆ แต่แหล่งข่าวที่น่าเชื่อถือแจ้งเบาะแสมาว่า อย่าไปเลยๆ ไม่อร่อยหรอก สู้ขนมไข่บ้านเราก็ไม่ได้ นังแครี่มันทำท่าอร่อยไปอย่างนั้นแหละ อย่าไปหลงกลมัน ได้ยินแล้วก็ถึงบางอึ้ง มันขนาดนั้นเลยเหรอ เวอร์ไปเปล่า (แต่ก็เชื่อลิ้นมันนะ) ว่าแล้วก็ อย่าเสี่ยงขนาดนั้นเลย เราหาร้านน้องใหม่ใสปิ๊งกินกันดีกว่า

แต่ก่อนไปขอทำตัวเป็นเป็นนักท่องเที่ยวที่ดี แวะไปถ่ายรูปบ้าพลังแถวทามสแควร์ก่อน
แม้ว่าตอนที่มาครั้งที่แล้วไม่ได้ประทับใจอะไรกับสี่แยกใหญ่ของโลกนี้เลยแม้แต่น้อย แต่ขอแวะไปเก็บตกบรรยากาศซะหน่อยก็แล้วกัน

และแน่นอนฝูงนักท่องท่องเที่ยวทั้งหัวดำ หัวทอง นองกันอยู่เกาะกลางสี่แยกเพื่อถ่ายรูปคู่กับป้ายไฟและตึกสูงๆสีเทาหม่นๆ
แถมยังมีเวทีขนาดย่อมๆให้ขึ้นไปโพสต์ท่าถ่ายรูปกันเป็นที่น่าสนุกสนาน (มารู้ตอนหลังว่า ไอ่เวทีเนี้ยเค้าทำเพื่อถ่ายแบบกันในรายการ Make me a supermodel)

แต่แล้วเราก็ยืนต้านลมหนาวอยู่ตรงนั้นได้ไม่นานนัก ดูเวลาประมาณห้าโมงเย็น แต่บรรยากาศเหมือนสองทุ่มยังไงก็ไม่รู้ ปกติหมีขั้วโลกอย่างเราก็ชอบอากาศเย็นๆหนาวๆ อยู่แล้ว แต่ให้อยู่นานๆ มือมันพาลแข็งไปหมด กระดิกนิ้วกดชัดเตอร์กล้องยังขี้เกียจเลย
ไปกันเถอะๆ หาที่อุ่นๆนั่งกินของอร่อยกันดีกว่า

จำได้ว่าตอนโผล่หัวเข้าร้านไป เวลาน่าจะไม่เกินทุ่มแน่ๆ แต่โต๊ะในร้านแน่นไปหมด เหลือแค่หน้าบาร์ กับหนึ่งโต๊ะเล็กด้านหน้า ให้เราสองคนทำตัวเล็กๆนั่งอ่านเมนูอาหาร เศร้าจริงๆ แต่ก็ดีว่ายังมีที่นั่ง แถมโต๊ะก็ไม่ได้เลวร้าย แถมสุดท้ายยังแอบดีใจว่า ดีแล้วที่ได้นั่งตรงนี้เพราะมีแสงสว่างมากพอที่ให้เราถ่ายรูปของกินได้

แต่ตอนสั่งอาหารกลับถึงบางอึ้ง เพราะเข้าใจว่าเค้าจะมีของกินอื่นๆ ที่ไม่ใช่ของหวาน เค้ก ฯลฯ ให้กินด้วย แต่เปล่า เค้าขายแต่ของหวานเท่านั้น เอาล่ะซิกู แผนมื้อเย็นก็ต้องเปลี่ยนกระทันหันเป็นการชิมเค้กแทน เออ ให้มันได้อย่างนี้ซิ
เราใช้เวลาอ่านเมนูอยู่แป๊บเดียว ก็ตัดสินใจสั่งชา Ginger Tangerine Sencha มาแบ่งกันกินไปก่อน เพราะยังไม่รู้ว่าจะกินเค้กอันไหนดี (น่ากินไปหมด)

สุดท้ายเลยต้องใช้บริการจากเจ้าของร้าน “คัดสรร” ให้เรามาสองจาน เพราะเรามั่นใจว่า ในเมื่อเราบอกไปอย่างเปิดเผยเลยว่า ไม่เคยมาและไม่เคยกิน
ฉะนั้นถ้าเค้าอยากรักษาลูกค้าใหม่ๆ ให้กลับมาอีก เค้าต้องเลือกของที่อร่อยที่สุดให้เรากินแน่ๆ (เพราะเราก็ทำอย่างนี้กับลูกค้าเราเหมือนกัน)
เจ้าของร้านเป็นสาวญี่ปุ่นอายุน่าจะประมาณสามสิบขึ้น แต่ยังดูสาวและสวย ตามประสาคนญี่ปุ่น เป็นอาหารตาที่มองเพลินจริงๆ

พี่คนสวยเลือกขนมไว้ให้เรากินสองอย่าง คือ signature sweet tofu กับ warm chestnut & fig mochi chocolate cake
ฟังชือแล้วก็น่าสนใจดี แต่หน้าตาจะดีเหมือนชื่อหรือเปล่า อันนี้ต้องลุ้นกันต่อไป

แต่ระหว่างที่รอ ก็มีคนเข้าร้านมาเรื่อยๆ และก็ต้องยืนรอโต๊ะกันต่อไป โชคดีที่เราชิงเข้ามาก่อนไม่กี่นาที
เพลินไป เพลินมา ขนมทั้งสองจานก็ร่อนมาจอดลงที่โต๊ะของเรา
พระเจ้า
พระเจ้า
พระเจ้า…. ช่างเป็นขนมที่น่าตาน่ารัก อะไรอย่างนี้ นับถือความช่างคิดของเจ้าของร้าน และคนทำมากๆ ที่แต่งจานได้น่ารัก เรียบง่าย แต่เก๋จัด
ศิลปะบนจานกระเบื้องสีขาว…ยังคงมนต์เสน่ห์สำหรับเราเสมอ
และวันนี้ก็เป็นอีกหนึ่งวันที่เราได้เห็นความสวยงามบนจานกระเบื้องแบบนี้อีกครั้ง

signature sweet tofu

warm chestnut & fig mochi chocolate cake

เสียดายแสงสว่างของร้านมีน้อยจนเกินไป เราต้องแอบเอาจานขนมไปวางที่บาร์ริมหน้าต่างร้านที่มีแสงสว่างมากพอ
และที่สำคัญเราไม่อยากใช้แฟลชถ่ายรูป หนึ่งทำให้ภาพแข็ง แสงไม่สวย สองมันรบกวนชาวบ้านคนอื่นที่อยู่ในร้าน
มันเป็นกฎในการถ่ายรูปของเราที่ยึดถือมาตั้งแต่กดชัดเตอร์เป็น…คือ ไม่ถึงที่สุดแล้วจะไม่ใช้แฟลชในที่สาธารณะอย่าง ร้านอาหาร เป็นต้น

นอกจากหน้าตาดีแล้ว รสชาติก็แจ่มไม่แพ้กัน sweet tofu เนื้อเนียนนุ่ม หอมหวานกำลังดี ราดด้วยซอสหวานที่ให้มา เข้ากันโคตรๆ
อยากรู้มากว่า ซอสนี้มันทำจากอะไร

แต่จานเด็ดอยู่ที่ chocolate cake เนื้อเค้กเข้มข้นมากๆ แต่พอกินพร้อมกับซอสและ fig (หรือ ลูกมะเดื่อฝรั่ง) แล้วอร่อยมากๆ
เป็นรสชาติที่อยากลิ้มรสนานๆ จนแทบจะอมไว้อย่างนั้น ไม่ยอมกลืนซะที 555
ไม่เป็นเพราะด้วยความที่เราหิว หรือ ขนมมันชิ้นเล็กก็ไม่แน่ใจ เผลอแป๊บเดียว สวรรค์ตรงหน้าก็มลายหายไปอย่างรวดเร็ว เหมือนใครเสกมันหายไปอย่างนั้นแหละ
เฮ้อ……..
ช่วงเวลาแห่งความสุขอันแสนสั้นของเราจบลงซะแล้ว กะว่าจะมากินข้าวเย็น แต่ทำไมกลายเป็นขนมแทนก็ไม่รู้
ที่สำคัญเราต้องออกไปหาของกินกันต่อ เพราะของกินแค่นี้ เอาพวกเราไม่อยู่แน่นอน
แล้วสองชีวิตก็ออกเดินทาง สอดส่องหาอาหารกลางมหานครนิวยอร์คต่อไป แม้จะหนาวเราก็ย่อท้อ กลัวอะไรเสื้อกันหนาวก็มี

555555 นึกภาพแล้วก็กลัวตัวเองจริงๆ